در دو دهه آخر قرن بیستم، در اغلب پروژه‌های راهسازی استقبال بیشتری به استفاده از قیرهای سفت، به دلیل تولید شدن آسفالت هایی با خواص بالاتر، در مقایسه با قیرهای نرم به وجود آمده است.
به این ترتیب قیری که درجه نفوذ بالایی داشته باشد، قیر نرم نامیده شده و در مناطق سردسیر به کار می رود و برعکس، قیری که درجه نفوذ پایین داشته باشد، قیر سخت نامیده شده و برای شرایط آب و هوایی گرم به کار می رود.
