سیستم درجه بندی نفوذی در اوایل قرن نوزدهم در سال 1902 برای مشخص کردن قوام و پایداری قیرهای نیمه جامد (Semi-solid) به کار برده شد.

 این درجه بندی به طور معمول برای قیرهای حاصل از باقیمانده برج تقطیر اتمسفریک بوده که بعداً تحت فرآیندهایی مثل تقطیر در خلأ (Vacuum Distillation)، تبدیل یا شکست حرارتی (Thermal Conversion)، اکسیداسیون جزئی با روش‌هایی مثل هوادهی (Partial Oxidation) و رسوب گذاری از طریق حلال (Solvent Precipitation or Deasphalting) قرار می‌گیرد. ترکیبی از این فرآیندها نیز می تواند گریدهای مختلفی از درجه بندی نفوذی را ارائه دهد.