– هرز رفتگی سطحی: به از دست رفتن مصالح ریز از سطح جاده اطلاق می شود. پس از کنده شدن مصالح محل آن به سرعت زیر بار ترافیک پر می شود و از تخریب بیشتر سطح جاده و کاهش سطح عملکرد آن جلوگیری می شود.
– هرزرفتگی حاد: اگر هرزرفتگی سطحی زیر بار ترافیک متوقف نشود، کنده شدن مصالح ریز باعث کاهش سطح تماس مکانیکی مصالح درشت دانه و در نهایت کنده شدن مصالح درشت از روی سطح شده و چسبندگی داخلی به دلیل ورود آب کاهش شدیدی پیدا می کند. حضور آب پیوند بین قیر و مصالح را (به خصوص در هنگام استفاده از مصالح آبدوست) از بین برده و باعث برهنه شدن مصالح از قیر می شود. به علاوه، مصالح ریز عریان شده در آب، دوغابی را تشکیل می دهند که به دلیل فشار ترافیک در بین خلل و فرج آسفالت پمپ شده، باعث فرسایش قیر از روی مصالح درشت تر می شود و مشکل را پیچیده تر می کند. این پدیده در نهایت موجب فروپاشی آسفالت و حذف انسجام داخلی مخلوط آسفالتی شده که در سطح جاده به صورت شیارها یا چاله ها مشاهده می شود.
– کنده شدن مصالح (raveling): این شکل از کَنده شدن با دو مورد بالا، تفاوت عمده ای دارد. در این حالت مصالح سطحی توسط بارگذاری ترافیکی قبل از آن که چسبندگی کاهش پیدا کرده باشد، از سطح روسازی کنده می شود. این نوع تخریب قبل از آن که چسبندگی کاهش پیدا کرده باشد، از سطح روسازی کنده می شود. این نوع تخریب وقتی روی می دهد که هر یک از مصالح به تنهایی زیر بار ترافیک جابجا (لَق) می شوند. اگر تنش های کششی حاصل از حرکت مصالح بر اثر تردد بر روی سطح از استحکام قیر بیشتر باشد، شکست در قیر اتفاق افتاده و مصالح از سطح جاده جدا می شوند. بنابراین، کنده شدن مصالح بیشتر در دماهای پایین و بارگذاری های سریع که سفتی قیر بسیار بالا است، رخ می دهد.
