– حفظ منابع طبیعی از طریق استفاده مجدد از مصالح موجود؛
– کاهش و جلوگیری از آلودگی محیط زیست؛
– صرفه جویی در مصرف انرژی و مواد اولیه (بنزین، نفت، گازوئیل، روغن، قیر، برق و…) و امکان استفاده از مصالح سنگی سرد و مرطوب؛
– امکان استفاده و اصلاح مصالح سنگی لایه های غیرچسبنده روسازی با دامنه خمیری زیاد؛
– افزایش کیفیت روسازی بدون افزایش ضخامت؛
– تثبیت و تقویت مصالح دانه ای و غیرآسفالتی روسازی از طریق افزودن مواد قیری و یا هیدرولیکی و یا ترکیبی از این دو؛
– حذف کلیه ترک های انعکاسی و حرارتی روسازی؛
– افزایش مقاومت سیستم روسازی در مقابل یخبندان و رطوبت از طریق تبدیل مصالح غیرآسفالتی موجود به مصالح تثبیت شده قیری و یا سیمانی؛
– کاهش تردد کامیون های سنگین عملیات راهسازی از روی محور موجود و یا از روی محور بهسازی شده به ویژه در فرآیند بازیافت درجا؛
– نیاز نبودن به احداث راه دسترسی و مسیر انحرافی از طریق باز نگهداشتن راه بر روی استفاده کنندگان؛
– نیاز نبودن به محل تخلیه و انبار کردن مواد زاید؛
– تأمین اهداف بهسازی؛
– کاهش مخارج بهره برداری و نگهداری از راه؛
– سرعت اجرای طرح.
