پلیمرهای مختلف می توانند در قیر به صورت محلول و یا نامحلول وجود داشته باشند. پارامترهای حلالیت و سازگاری دو فاز مهم قیر پلیمری را تعیین می کنند. با افزایش وزن ملکولی پلیمر، کارایی مخلوط قیر پلیمری افزایش می یابد، ولی سازگاری دو فاز کاهش یافته و احتمال جدایی آنها افزایش می یابد. علاوه بر این، به دلیل پیچیدگی سامانه چندفازی قیر، افزایش پلیمر، ساختار درونی این سامانه پیچیده (سیستم کلوییدی) را بر هم زده و باعث رسوب آسفالتن می شود.
