رزین های پلی یورتان در مقیاس آزمایشگاهی و برای پوشش دهی (coating) به قیر اضافه می شوند.
اگر چه دمای پخت پلی یورتان ها (صفر درجه سانتی گراد)، پایین تر از اپوکسی ها (10 درجه سانتی گراد) است، ولی چسبندگی به مصالح و ازدیاد طول در هنگام پاره شدن آنها کمتر از اپوکسی ها است. مشکل دیگر پلی یورتان ها، حساسیت سخت کننده (hardener) آنها به آب است و باعث مشکلات جدی در شرایط مرطوب می شوند. به دلیل نبود انگیزه اقتصادی، اطلاعات زیادی درباره ساختمان و خواص فیزیکی و رئولوژیکی قیرهای اصلاح شده با رزین های گرماسخت موجود نیست.